Het is maandag 4 juli en ik zit aan een bakske met de anderen van de werkploeg. Dan zegt Peter dat Jos Peeters het weekend is overleden. Hoezo weet je dat wel zeker? Het eerste wat ik denk is dat ik spijt heb dat ik niet meer bij hem op bezoek ben geweest.
Ik heb Jos zo pakweg in 1975/’76 leren kennen toen Olympia nog bij DVVC speelde. Een snel manneke, dezelfde lengte als ik, dus niet zo groot maar inderdaad pijlsnel. We speelden samen in het 3e een hecht vriendenteam. Het was in de tijd dat we ons clubhuis bij Ad en Hummel v d Meijdenberg hadden, een van de oprichters van Olympia.
Jos, of beter Joske kwam van RAC, was spits en een doelpuntenmachine zeiden ze. Nou dat klopte wel, als je hem de bal in de diepte speelde gooide Jos zijn hoofd in de nek en stoof met de snelheid van een brommer op de keeper af met meestal een doelpunt als resultaat. Zo werd hij een keer topscorer in de competitie met 42 doelpunten en rijkten wij(het 3e) de gouden schoen aan hem uit. En trots dat hij was ik geloof dat de schoen zijn hele leven op de kast is blijven staan.
Jos was een teamplayer, altijd denkend aan een ander, nooit zelfzuchtig en ook blij als een ander scoorde. Gewoon een gezellige vent op en naast het veld, altijd aandacht voor een ander. Samen een biertje na de wedstrijd en een praatje met iedereen.
Na een aantal jaren was Jos de eerste die stopte in 3 hij was dan ook de oudste. Nog even in het veteranen elftal gespeeld met nog oudere coryfeeën. Maar toen hij gevraagd werd als leider/vlagger bij het 1e hoefde hij niet lang na te denken. Trots dat hij samen met Peter en Marc bij het 1e zat.
Jos was Olympiaan in hart en nieren. Altijd klaar staan voor de club als ze hem vroegen. Ik herinner me vooral de suikerspin kar die hij bij jeugdevenementen regelde. Ik zie hem ook nog steeds voorbij komen op zijn racefietske.
Hij was ook een tuinman en ik heb zelfs een tuin mogen overnemen van fam Kimenai van de vroegere garage. Jos vond dat leuk.
Toen hij stopte met fluiten bij de veteranen kreeg hij een bijzonder afscheid aangeboden en daar genoot Jos van.
Ik heb hem zelf nog, ik geloof rond zijn 80e nog een mooie foto in een gouden lijst met een gouden fluit erbij, mogen geven. De waardering die hij hiervoor had is een dierbare herinnering voor mij.
Vrijdag hebben we afscheid genomen van Jos, persoonlijk, intiem en ontspannend het paste precies bij hem.
Wat mij persoonlijk goed deed was dat er zoveel Olympianen waren. Dit past bij onze club.
Dan neem je afscheid en loopt langs Jos en legt een hand op de kist want een hand geven was altijd heel belangrijk voor hem. Dan zie je dat gouden fluitje op de kist liggen, een fluitje wat nooit meer zal klinken want Jos heeft zijn laatste wedstrijd gespeeld.
Jos fijn dat ik jou gekend heb, je was een goede voetbalvriend maar je was vooral een mensenmens.
Namens Olympia, namens al die mensen bij je afscheid namens mij
BEDANKT..
Henk Eberson…