De sponsoren van Olympia’60 werd op de sponsoravond een cantus voorgeschoteld. Alle studenten weten wel wat dat is, maar voor velen een nog onbekend fenomeen. Het is een verbroederingsfeest met zang en drank. Maar wel met een officieel tintje, immers onder leiding van het presidium bestaande uit een voorzitter, senior, cantor, quaestor, abactis en zedenmeester. Zij zorgden ervoor dat groep rood en groep wit met elkaar het gezang aangingen.
Het presidium had vooraf wat twijfels hoe lang het zou duren voordat iedereen zich in de vocale strijd zou werpen. Eén liedje? Twee? Een half uur?
Het antwoord was drie seconden! Van het begin af aan ontstond prachtige strijd aangevoerd door Matthieu voor groep rood en Martijn voor groep wit. In twee helften van drie kwartier kwamen de mooiste en beste meezingers voorbij. Van Dokter Bernard naar Jan Klaassen was trompetter tot You’ll never walk alone. Het leverde prachtige samenzang op die de zonnepanelen op het dak van de kantine deden trillen. Met tussendoor uiteraard de diverse proostmomenten. Het resulteerde in een memorabele avond waar nog lang over nagepraat wordt.
En mocht je op sportpark Crispijn het “la, la, la, la, la, la” van Hey Jude horen weet je waar het vandaan komt….
